Trasa dzień po dniu

opracowali Alison i Brian Walkerowie

1 dzień, 21 lutego, poniedziałek

Autobus z wyspy Waiheke na przylądek Reinga – godzina odjazdu do ustalenia.
Z Auckland do Whangarei (przystanek na posiłek).
Z Whangarei do Waitiki Landing. Rozbijanie namiotów (16:00-16.30).
Autobus na przylądek Reinga.
Wracamy na rowerach do Waitiki Landing – 20.3 km.
Wspólny posiłek w kempingowej restauracji.
Waiheke – najbardziej zaludniona wyspa zatoki Hauraki (na stałe mieszka ok. 8000 osób), 19 km od centrum Auckland. właściwie jego dzielnica. Dopóki do miast kursował prom, była trudniej dostępna, stanowiła schronienie dla ubogich i artystów. Odkąd kursują tam szybkie wygodne katamarany, populacja mieszkańców zaczęła się zmieniać. Na stromych stokach schodzących do białych piaszczystych plaż pojawiły się specjalnie projektowane domy. Po drodze z portu Matiatia do głównego ośrodka Oneroa można odwiedzić Artworks Centre. Raj rzemieślników i artystów. Wschodnia części dominuje krajobraz wiejski. Można odwiedzać liczne tu galerie czy winnice.
Whangarei – największe miasto Northlandu, port morski, huta szkła, cementownia, rafineria ropy. Ma atrakcyjne nabrzeże miejskie z knajpkami sklepikami z rękodziełem. Obok wieży zegarowej – muzeum zegarów. 6 km na zachód od miasta działa muzeum Whangarei. Od północnych krańców Auckland ciągnie się do Whangarei wybrzeże Kowhai – łagodne wzniesienia i poszarpana linia brzegowa. Na północy miasta wodospad o tej samej nazwie.
Przylądek Reinga – według maoryskiej mitologii z tego miejsca duchy zmarłych wyruszały w podróż powrotną do ojczystej wyspy Hawaiki. Dziś autokary z wycieczkowiczami jadą drogą wzdłuż półwyspu Aupori do najdalej na północ wysuniętego punktu (najbliższego równikowi). Znajduje się tam latarnia morska, można obserwować ławicę Columbia – zlewisko wód morza Tasmana i oceanu Spokojnego. Wraca się przez Ninety Mile Beach. Trasa wzdłuż wschodniego wybrzeża biegnie na północ od Kerikeri przez wyeksploatowane złoża kopali (zestalone żywice) – pamiątka po lasach kauri. Obumarłe drzewa zostawiły w ziemi bryły gumy z cenny materiałem, wykorzystywany jako werniks. Odkrycie tego faktu w XIX w. wywołało wśród osadników gumową gorączkę.

2 dzień, 22 lutego, wtorek

103 km
Waitiki Landing – Far North Road – autostrada SH (State Highway) nr 1 – na prawo od Gill Road – Sandhills Road – skręt w prawo przy Ahipara Road – przy sklepach zakręt w prawo do pola namiotowego
Droga alternatywna wzdłuż Ninety Mile Beach do Ahipara.
Ninety Mile Beach – w rzeczywistości plaża ma 90 km a nie 90 mil, piasek jest tak stwardniały, że można po nim jeździć samochodem. Z głównej drogi wzdłuż mierzei łączącej Kaitaia z przylądkiem Reinga (kiedyś były to wyspy) są tylko trzy zjazdy do plaży. Mierzeję uformowały wiatry, prądy oceaniczne i rzeka, nanosiły one pył wulkaniczny z południa, tworząc wydmy, dziś porośnięte większości lasami.
Ahipara – osada z kwaterami i widokiem na morze Tasmana. Nad plażą wydmy usypane na złożach kopalu.

3 dzień, 23 lutego, środa

83 km
Ahipara Road – na wschód w kierunku Sandhills – skręt w prawo przy Kaitaia Awaroa Road – Herekino – Awaroa – Broadwood (alternatywnie droga szutrowa) – Kohukohu – prom przez wejście do zatoki Hokianga (2 NZ$ od osoby) – Rawene – wjeżdżamy na Rawene Road – skręcamy w prawo przy autostradzie SH 12 – plaża Opononi
Kaitaia – przy wjeździe do miasta witają napisy maoryskie i chorwackie, to pamiątka po osadnictwie z Dalmacji w XIX w. Osadnicy zajmowali się wydobyciem kopalu. Stąd organizuje się wypady na przylądek Reinga. Znajduje się tu muzeum regionalne.
Herekino – piękny „karłowaty” las.

Hokianga – teren otaczający podłużny osłonięty port z mnóstwem skalistych sielskich zatoczek. Podobno stąd ponad tysiąc lat temu Kupe wyruszył po spenetrowaniu Aotearoi (Nowej Zelandii) w drogę powrotną na maoryską wyspę Hawaiki. Spędził to trochę czasu, hodując przed podróżą bataty (słodkie ziemniaki). Pierwsi europejscy odkrywcy (Surville i Cook) nie ośmielili się pokonać płycizn i wpłynąć do zatoki. Do lat 20. XX w. gospodarka tutejsza oparta była na agatisach, które to drzewa niemal zupełnie wycięto. Miasteczko wypełnia kolonialna zabudowa, drewniane kościoły.
Rawene – mieścina budząca się do życia w czasie przybicia promu. Jest tu kilka zabytkowych domów, np. Clendonów.

Opononi – maleńki nadmorski ośrodek przy wejściu do portu Hokianga zyskał sławę latem 1955/56 dzięki młodemu delfinowi, który zaczął się bawić z ludźmi pływającymi przy plaży. Kiedy Opo zdechł, opłakiwał go cały naród. Napisano o nim piosenkę i postawiono pomnik.

4 dzień, 24 lutego, czwartek

87 km
Opononi – na południe autostradą SH 12 – Omapere – Waimamaku – las drzew kauri Waipoua
Przy Kaitui alternatywnie spacer przez krzaki (do przejechania rowerem 1/3 dystansu) do punktu widokowego. Zostając na drodze mamy do przejechania 2 km od Kaitui do punktu widokowego.
Donnellys Crossing – Mamaranui – Maitahi – skręt w prawo do muzeum Dargaville – kemping w Dargaville Holiday Park, 5 min. rowerem od miasta

Omapere – znajduje się tu muzeum, w którym pokazywany jest wzruszający film z lat 50. o delfinicy, która zdechła na skutek zdetonowania petardy przez rybaka, oraz dokumentacja tutejszej komuny hippisów z lat 70., którą zwalczały lokalne władze.

Waipoua Kauri Forest – las starych drzew kauri (agatisy) rozciągający się na przestrzeni 2500 ha, największe ich skupisko na ziemi, dziewicze. Górują nad nim okazy Ojciec Lasu (1250 lat), Pan /Władca Lasu (2 tys. lat, 14 m obwodu, 52 m wysokości), Cztery Siostry. W 1876 r. las wykupiono od Maorysów., uniknął wyrębu tylko dzięki niedostępności. Rosną tu także paprocie drzewiaste.

Dargaville – miejscowość nad zatoką Kaipara, powstała w związku z rozwojem handlu kopalami i drewnem kauri, działało tu mnóstwo tartaków. Muzeum Maritime mieści się w parku Harding. Budynek wzniesiono z glinianych cegieł, przywożonych tu z Chin jako balast. Zbiór próbek kopali, makieta statku obrońców środowiska Rainbow Warrior, zatopionego przez francuskich agentów w porcie Auckland w 1985 r.

5 dzień, 25 lutego, piątek

92 km
Dargaville – autostrada SH 12 Mititai – Tokatoka – Ruawai (cafe) – Matakohe (grupowe zwiedzanie muzeum, zbiórka 11:30, 10 NZ$ od osoby) – Maungaturoto – szutrem 7 km do Kaiwaka – Te Hana – nocleg na terenie klubu rugby

Matakohe – znakomite muzeum drzew kauri, czyli agatisów i wszystkiego co z nimi związane.

6 dzień, 26 lutego, sobota

65 km
Te Hana – autostradą SH 1 na południe – w Wellsford zakręt w prawo w kierunku autostrady Kaipara Coast – Kaukapakapa – Helensville – Visitor Centre – kemping Parakai Springs Aquatic Park

7 dzień, 27 lutego, niedziela

Parakai – Auckland – nocleg w Motor Camp Remuera

8 dzień, 28 lutego, poniedziałek

Rest Day
Odpoczynek i grupowe zwiedzanie Auckland.

Auckland – po maorysku Tamaki Makau Rau, co znaczy „oblubienica tysiąca kochanków”. Miasto zbudowano pośród 48 niewielkich wygasłych wulkanów, które Maorysi zamienili na forty z tarasami i palisadami. Jedno z najbardziej rozległych miast świata (1016 km2), ale w poprzek można je przejść w 20 minut. Tylko półtorakilometrowy przesmyk łączy je z Wyspą Północną. Z góry na dół ciągnie się przez 80 km. Miasto żagli. Powstało w 1840 r., niegdysiejsza stolica, największe miasto Nowej Zelandii i najliczniejsze skupisko ludności polinezyjskiej na świecie. W jego obszarze znajdują się cztery miasta: Auckland City (mieszka to 30% ludności regionu, czyli 10% społeczeństwa, najważniejszy ośrodek ekonomiczny kraju), Manukau (najgęściej zaludniony obszar kraju), Waitakere, North Shore. W sumie mieszka tu 1,3 mln ludzi, 1/3 wszystkich obywateli kraju Stylowe XIX-wieczne wiktoriańskie budownictwo zastąpiły nowoczesne, często tandetne wieżowce i bloki.
Do obejrzenia kilka starych budynków (Ferry Building, Old Customhouse, Old Government House, Old Arts Buildning); spacer po głównej Queen Street, Aotea Square, zabytkowej dzielnicy Parnell, Karangahape Road, Ponsonby, parku Cornwall ze Wzgórzem Jednego Drzewa; (One Tree Hill, święte drzewo Maorysów totara zostało ścięte przez osadników, pierwszy burmistrz Auckland zastąpił je sosną, ale ją z kolei ściął Maorys kilkanaście lat temu, w jej miejscu postawiono obelisk; można tu zobaczyć pozostałości maoryskich wiosek i planetarium), zwiedzanie muzeum morskiego, Civic Theatre, galerii sztuki, muzeum wojennego (zawiera również cenne zbiory archeologiczne, historii naturalnej), muzeum transportu i techniki, Kelly Tarlton’s Antarctic Encounter and Underwater World (podwodne akwarium), zoo. Wjeżdżając windą na Sky Tower (328 m, 30 m wyższa od wieży Eiffla, najwyższa budowla Nowej Zelandii), zobaczymy piękną panoramę miasta i okolicy, ale najwyższy punkt widokowy miasta to wygasły wulkan Mount Eden. Zakupy najlepiej robić na Victoria Park Market. Warto zobaczyć zatokę Hauraki, odwiedzić którąś z jej 50 wysp, (część to rezerwaty, także ścisłe), zobaczyć most Harbour.

9 dzień, 1 marca, wtorek

92 km
Auckland – Pakuranga – Ckevedon – Kawakawa – Miranda – kemping Miranda Hot Springs

Kawakawa – znajdują się tu słynne toalety publiczne, barokowy wystrój zaprojektował austriacki artysta Friedensreich Hundertwasser.

10 dzień, 2 marca, środa

98 km
Miranda – autostrada SH 25 – autostrada SH 2 – autostrada SH 25 – autostrada SH 2 – Paeroa – Te Aroha – Okauia Springs Matamata

Paeroa – symbolem regionu i kraju jest produkowany z tutejszych wód mineralnych napój orzeźwiający L&P (Lemon and Paeroa), informuje o tym ogromna betonowa butelka.

Te Aroha – dawne miasteczko poszukiwaczy złota i modne wiktoriańskie uzdrowisko, położone u stóp porośniętej buszem góry Te Aroha (952 m). Znajduje się tu rezerwat cieplicowy Hot Springs Domain (18 ha), na którego terenie tryska gorącą wodą sodową gejzer Mokena. Jedyna na świecie taka fontanna wyrzuca wodę na wysokość 4 m co 40 min. Skomplikowany system rur pozwala spróbować wody, która ma ponoć uzdrawiającą moc. Znajduje się tu kompleks prywatnych i publicznych łaźni mineralnych, niektóre w oryginalnych XIX-wiecznych budynkach.

Matamata – słynie z hodowli koni wyścigowych, użyczyło plenerów Hobbiton, miastu hobbitów, które powstało na jednej z farm podczas kręcenia film „Władca Pierścieni”, można oglądać pozostałości planu filmowego. Do zwiedzania dom-muzeum rodziny Firth Firth Tower, byłych właścicieli tutejszych ziem.

11 dzień, 3 marca, czwartek

73 km
Okauia Springs – Old Te Aroha Road – Tauranga Road – autostrada SH 29 – autostrada SH 5 – Ngongataha – Rotorua

Tauranga – (znaczy „osłonięte kotwicowisko”) główne miasto nad zatoką Obfitości (Bay of Plenty), port. Pamiątką po częstych tu bitwach Maorysów z kolonistami są pozostałości reduty w śródmiejskim parku Robbinsona. Na północnym krańcu namorskiej promenady przycumowane jest wojenne czółno. Warto zobaczyć także dom misyjny.
Ngongataha – góra, na którą można wjechać kolejką linową i podziwiać okolicę, a zjechać szybkim pojazdem ślizgowym.

Rotorua – płaskowyż wulkaniczny, leżący w strefie pęknięcia skorupy ziemskiej, jezioro i miasto (60 tys. mieszkańców) z największym procentem maoryskiej ludności, przesycone zapachem siarki, ponieważ wokół znajdują się tereny geotermalne. Sanatoria zaczęto tu budować w 1880 r., wciąż można się tu kąpać w wodach mineralnych. Domy buduje się bez piwnic, a groby mają specjalne sklepienia, wystające ponad ziemię. W miejscowym muzeum sztuki i historii można obejrzeć eksponaty dokumentujące erupcję wulkanu Mount Tarawera w 1886 r., która zniszczyła kilka miejscowości (można zwiedzać pogrzebaną wioskę Te Wairoa) i ówczesne atrakcje turystyczne – białe i różowe tarasy osadów krzemionkowych, utworzone przez gejzery.

12 dzień, 4 marca, piątek

Rest Day
Zwiedzanie Rotorua: np. Government Gardens z ekskluzywnymi łazienkami wybudowanymi w 1908 r., dziś mieszczące muzeum sztuki i historii miasta; łaźnie Blue Baths w stylu art déco; kompleks 35 basenów z mineralną wodą Polynesian Pools; maoryski kościół St Faith’ w Ohinemutu, tu także XIX-wieczny maoryski dom spotkań; pole golfowe Arikapakapa Coruse z bulgoczącymi błotnymi jeziorkami i termalnymi basenami; naturalne stawy z pstrągami – Rainbow Springs – położone wśród drzewiastych paproci.
Na południowym krańcu miasta znajduje się termalna dolina Whakarewarewa, wchodząca w skład kompleksu Te Puia (niegdysiejsza maoryska forteca). W rozległym parku geotermicznym jest ośrodek maoryskiej kultury, dom nocnego ptaka kiwi, największy w kraju gejzer – Pohutu, który ok. 20 razy dziennie tryska wodą na ok. 30 m w górę, oraz wioska termalna.

Old Taupo Road – Wai-O-Tapu – 26 km

Wai-O-Tapu – księżycowy krajobraz terenu aktywnego geotermicznie: zapadnięte kratery, sadzawki błotne, krzemionkowe tarasy, wielobarwne jeziora, kipiąca woda, sycząca para. Regularnie o godz. 10:15 wytryska tu na wysokość 20 m gejzer Lady Knox. Wytrysk następuje na skutek dodania do jednej z komór gejzeru mydła.

13 dzień, 5 marca, sobota

108 km
Wai-O-Tapu – Taupo – Turangi – Tokaanu – kemping Tokaanu Hot Pools

Taupo – miasto nad największym (608 km2) nowozelandzkim jeziorem o tej samej nazwie, skrót od Taupo-nui-Tia – wielka peleryna Tia, podróżnika z pirogi Arawa, który odkrył to miejsce. Słynie z połowów pstrąga tęczowego. Jezioro powstało w wyniku jednej z najpotężniejszych w dziejach świata erupcji wulkanu Hatepe w 186 r. Jej efekty obserwowano w Rzymie i Chinach. Była to najgwałtowniejsza erupcja w ciągu ostatnich 5000 lat. Z jeziora wypływa najdłuższa rzeka Nowej Zelandii – Waikato, poniżej ujścia tworzy malownicze wodospady Huka.
Turangi – największa miejscowość w pobliżu parku narodowego Tongariro, centrum połowu pstrągów.

14 dzień, 6 marca, niedziela

45.6 km
Tokaanu – Whakapapa – wycieczka piesza do Tongariro na 6 albo 7 skrzyżowaniu

Whakapapa – osada, przez którą wiedzie główne wejście do parku narodowego Tongariro.

Tongariro – najstarszy park narodowy Nowej Zelandii, utworzony według wizji maoryskiego wodza, który oddał góry narodowi, aby zapewnić im rządową ochronę (jego popiersie można zobaczyć przed biurem informacji turystycznej w Whakapapa). Wpisany na listę UNESCO. Słynie z widoku trzech wulkanów (Tongariro, Ngauruhoe, Ruapehu – najwyższa góra wyspy Północnej, 2797 m), wznoszących się wprost z trawiastego, półpustynnego płaskowyżu, wciąż czynnych. Zimą to tereny narciarskie.

15 dzień, 7 marca, poniedziałek

33 km
Whakapapa – autostrada SH 41 – autostrada SH 47 – park narodowy – Raetihi – Raetihi Holiday Park Parapara Road

16 dzień, 8 marca, wtorek

105 km
Raetihi – na północ Parapara Road w kierunku Queen Street – Pipiriki Raetihi Road – Wanganui River Road – Wanganui
Trasa alternatywna: 89km na południe Parapara Road w stronę Pitt Street – autostrada SH 4 – Riverbank Road – Wanganui

Pipiriki – miejscowość, od której prowadzi wzdłuż najdłuższej rzeki w Nowej Zelandii Whanganui 79-km malownicza droga do Wanganui. Leży na skraju parku narodowego Wanganui, można stąd odbyć podróż czółnem do mostu Donikąd (Nowhere).

Wanganui – zamierający port rzeczny, można zwiedzić muzeum regionalne, galerię fotografii z XIX i XX w. (Sarjeant). Kolonialna zabudowa. We wnętrzu góry Drurie zbudowano 66-metrowy szyb, którym wjeżdża się na Memorial Tower, punkt widokowy. W Putiki kościół pomalowany na zewnątrz na biało, w środku zaś pokryty maoryskimi malowidłami. Na zachód od miasta ciągną się rezerwaty – botaniczny i krajobrazowy.

17 dzień, 9 marca, środa

100 km
Wanganui – Levin

18 dzień, 10 marca, czwartek

100 km
Levin – Wellington

Wellington – port, stolica Nowej Zelandii od 1865 r. (wcześniej było nią Auckland), porównywana do San Fransisco z powodu aktywności sejsmograficznej terenu i jego pagórkowatości oraz obecności starych drewnianych domów malowanych na kolorowo. Wieją tu silne wiatry. Rozciąga się na wąskim nadbrzeżnym wypłaszczeniu. Nad centrum wznoszą się na stromych zboczach gór parki, rezerwaty, drewniana zabudowa, łączą te obszary schody, strome podejścia i kolejka linowa (jedyny publiczny środek transportu w mieście).

19 dzień, 11 marca, piątek

Rest Day
Zwiedzanie Wellington: np. budynki parlamentu (posiedzenia są publiczne, warto zobaczyć odsłonięte fundamenty na gumowych podporach zabezpieczających przed trzęsieniami ziemi) na czele ze słynnym Ulem (Beehive), interaktywne muzeum Nowej Zelandii – Te Papa, miejska galeria, muzeum miejskie i morskie, teatry Circa, Bats, Downstage (naprzeciwko restauracja Taj Mahal urządzona w byłych toaletach publicznych), ogród botaniczny, Karori (próba odtworzenia dzikiej przyrody), stary budynek rządowy, druga co do wielkości drewniana budowli na świecie, najstarszy drewniany budynek miasta z 1858 r., w którym znajduje się muzeum Colonial Cottage, spacer po Courtenay Place, placu Civic (wisi nad nim imponująca instalacja, przedstawiająca kulę z liści paproci), najstarszym w kraju zoo, starym przedmieściu stolicy – Thorndon z drewnianą (nawet elementy łączenia są z drewna) neogotycką katedrą Św. Pawła, otoczoną drzewami pohutukawa, czy domem pisarki Katherine Mansfield.

Z Wellington o godz. 17:00 prom przez cieśninę Cooka (30 EUR), ok. 3 godz.
Picton – Spring Creek – 22 km
Cieśnina Cooka – dzieli wyspy Północną i Południową, panują tu silne prądy, burzliwa pogoda, ale są wspaniałe widoki na wybrzeże Marlborough Sounds.

Picton – zatoka i miasto, komercyjne centrum Marlborough Sounds, położone przy krańcu ztaoki Queen Charlotte (od imienia żony króla anielskiego Jerzego III), początek autostrady SH 1 i głównej linii kolejowej na Wyspie Południowej, terminal promowy, baza łódek, autobusów. Stąd wyruszają wycieczki do sąsiednich cieśnin. Tu James Cook proklamował przyłączenie Nowej Zelandii do korony brytyjskiej. Muzea miejskie i morskie, akwarium i terrarium.

20 dzień, 12 marca, sobota

106 km
Spring Creek – dolina rzeki Wairau – St. Arnaud

Dolina rzeki Wairau – okolica słynnych winnic. Tu produkuje 70% nowozelandzkiego wina, m.in. słynne orzeźwiające sauvignon blanc o intensywnej owocowej nucie. Osłonięte równiny rozciągające się w dolinie podlegają długotrwałemu nasłonecznieniu, ponieważ zimy są tu rześkie, a jesienie długie.
St. Arnaud –górska osada, kurort narciarski, ale także kąpielisko latem, słynie z połowu pstrągów.

21 dzień, 13 marca, niedziela

100 km
St. Arnaud – Murchison – Upper Buller Gorge – Lyell

Murchison – miejscowość, od której autostrada SH 6 biegnie wzdłuż pięknej rzeki Buller, zbliżając się do jej brzegów w górnych i dolnych przełomach. Niegdysiejszą osadę kopaczy złota zniszczyło w 1929 r. trzęsienie ziemi.

22 dzień, 14 marca, poniedziałek

107 km
Lyell – Punakaiki

Punakaiki – niewielka miejscowość słynąca z skalistego brzegu morskiego, którego kształt przypomina stertę naleśników – Pankcake Rocks. Skalne plastry wyrastają wprost z plaży. najatrakcyjniej wyglądają w czasie deszczu. Gnieżdżą się tu ptaki tui i kereru (leśne gołębie). Skraj Parku Narodowego Paparoa. Stąd przez nadbrzeżny las prowadzi 30-minutowy szlak Trumana do Oceanu. Podczas odpływu można zejść na plaże, z bliska przyjrzeć się rafom, jaskiniom i wodospadom.

23 dzień, 15 marca, wtorek

110 km
Punakaiki – Tarumakau – Kumara – Ross

Ross – miasteczko wyrosło na złocie, tu znaleziono największy jego samorodek – 2,81 kg, który podarowano królowi Jerzemu V, grudkę przetopiono i kruszcem ozdobiono zastawę. Znajduje się tu Dom-Muzeum Górnika.

24 dzień, 16 marca, środa

97 km
Ross – Pukekura – Harihari – Whataroa – The Forks

25 dzień, 17 marca, czwartek

38 km
The Forks – Franz Josef – kemping Fox Glacier w pobliżu jeziora Matheson

Franz Josef – miasteczko przy lodowcu o tej samej nazwie (na cześć austriackiego cesarza).
Jezioro Matheson – w pogodne dni odbijają się w nim najwyższe góry Nowej Zelandii, Alpy Południowe (pasma Cooka i Tasmana). Najlepiej to zjawisko podziwiać wcześnie rano lub późno wieczorem. Wokół jeziora prowadzi ścieżka spacerowa z punktami widokowymi. To teren parku narodowego Westland. 11 km dalej znajduje się malownicza dzika plaża Gillespies, z czarnym piaskiem i kwarcowymi żwirowymi otoczakami, niegdyś szukano tu złota, dziś fale rozbijają się o pnie zwalonych drzew, są tu punkty widokowe, siedliska fok.

26 dzień, 18 marca, piątek

Rest Day

Wejście na lodowiec Franciszka Józefa.

Franz Josef Glacier – lodowiec schodzący do regla dolnego zalesionego zbocza Alp Południowych, część Parku Narodowego Westland Tai Poutini. Ma 20 km, dochodzi do morza Tasmana na odległość 19 km, niegdyś sięgał wody.

27 dzień, 19 marca, sobota

87 km
prowadzony przez Departament Ochrony Przyrody kemping nad jeziorem Mapourikia Ottos MacDonalds – Fox Glacier – rzeka Jacobs – Bruce Bay – Moeraki Lake

Fox Glacier – lodowiec i miasteczko, o alpejskiej atmosferze oddalone ok. 25 od lodowca Franciszka Józefa. Lodowiec ma 13 km, różnica wzniesień 2600 m.
Bruce Bay – zatoka, w której szosa znów schodzi do morza, budy na kołach oferują tu rybę z frytkami.
Moeraki Lake – przez nizinny las nad tym jeziorem wytyczono 40-minutowy szlak, który prowadzi na plażę Munro, jedną z najwspanialszych małych plaż w Nowej Zelandii.

28 dzień, 20 marca, niedziela

95 km
Moeraki Lake – Haast – Cameron Flat w pobliżu Makarora obok autostrady SH 6

Haast – miasto i przełęcz na 563 m, przez które biegnie autostrada SH 6, ostatnia wielka arteria komunikacyjną Nowej Zelandii, jej budowę zakończono w 1965 r. Wzdłuż niej da się przejechać zachodnie wybrzeże Wyspy Południowej.

29 dzień, 21 marca, poniedziałek

Cameron Flat – Makarora – Lake Hawea – Albert Town (możliwe wejście na górę Cardrona 1934 m)

Makarora – tu informacja turystyczna o całej okolicy.

Lake Hawea – miejscowość wypoczynkowa nad jeziorem o tej samej nazwie, położone przy jednej z najbardziej efektownych dróg w Nowej Zelandii z zachodniego wybrzeża do Wanaka. Od jeziora Wanaka oddziela jezioro Hawea wąski przesmyk – The Neck („szyja”). Z tego miejsca rozpościera się piękny widok na oba akweny.

Cardrona – rejon narciarski przy Crown Range Road prowadzącej do Wanaka, najwyżej położonej drodze w kraju, obfitującej w malownicze widoki.

30 dzień, 22 marca, wtorek

72.8 km
Albert Town – Wanaka via Clutha track – Crown Range – Arrowtown – jezioro Hayes – Arthur’s Point – Queenstown

Wanaka – miasto (ok. 5000 mieszkańców) nad jeziorem o tej samej nazwie, teren dla narciarzy, wędkarzy, amatorów kąpieli. W Cinema Paradiso można nie tylko zobaczyć film, ale i zjeść, w zupełnie nie kinowej scenerii.

Clutha – 320-km rzeka wijąca się w dolinie przez płaskowyż Otago, wpada do Oceanu, z niej wypłukiwano złoto, dzięki irygacji użyźniono jej wodami suche ziemie regionu, od 1993 r. dostarcza energię dzięki zbudowanej tamie, która zatopiła stare miasto Cromwell i niższe partie doliny rzeki.

Arrowtown – pięknie położona i najlepiej zachowana osada poszukiwaczy złota, w dużej części odtworzona, główna ulica przypomina amerykański Dziki Zachód. Przy ul. Buckingham można zwiedzić: kino pokazujące wyłącznie autorskie filmy, szczyci się wygodnymi fotelami, kominkiem i barem (Dorothy Brown’s Cinema and Bookshop); pozostałości Chinatown, w którym mieszkali poszukiwacze złota z Chin; muzeum Lake Ditrict dokumentujące gorączkę złota.

Jezioro Hayes – jadąc wzdłuż brzegu można podziwiać lustrzaną taflę wody lub luksusowy Millbrook Resort z polem golfowym.

Queenstown – centrum sportów wodnych, zimowych, paralotniarstwa, połowów pstrąga., położone wśród Alp Południowych, nad polodowcowym jeziorem Wakatipu. Tu kręcono część plenerów „Władcy Pierścieni”. Niegdyś miasto poszukiwaczy złota.

31 dzień, 23 marca, środa

Rest Day
Zwiedzanie Queenstown – kurort i jego okolice można podziwiać ze szczytu Boba (790 m), na który wjeżdża się kolejką linową i wyciągiem krzesełkowym, zjechać można specjalnym pojazdem saneczkowym. Park Kiwi and Bird Llife to ścieżki wytyczone w buszu, w którym znajdują się ptaszarnie tui, pawików, kiwi, szczudłaków nowozelandzkich. Warto zwiedzić ogrody Queenstown i Podwodny Świat.

32 dzień, 24 marca, czwartek

58 km
Queenstown – przepływamy jezioro Wakatipu zabytkowym parowcem „The Earnslaw” (20 EUR) – Walter Peak Station – kemping nad jeziorami Mavora (prowadzony przez Departament Ochrony Przyrody)

Wakatipu – jezioro, wokół którego rozrosło się Queenstown. Wężowy kształt wyżłobił lodowiec. Woda w nim opada i podnosi się co 5 min. z powodu oscylacji ciśnienia atmosferycznego.

Walter Peak Station – pięknie położona farma.

33 dzień, 25 marca, piątek

68.8 km
jeziora Mavora – Te Anau

Te Anau – miasteczko wypoczynkowe, serce dzikiego obszaru nad rynnowym jeziorem Te Anau, (największe na Wyspie Południowej) na którego zachodnim brzegu znajdują się atrakcyjne jaskinie Glowworm, dostępne tylko drogą wodną.

34 dzień, 26 marca, sobota

100 km
Rest Day
Zwiedzanie Milford Sounds. Wycieczka łodzią i grillowanie.

Milford Sounds – fiord, przepiękne góry, doliny, lasy, jeziora, wodospady, dziewicze tereny na Zachodnim Wybrzeżu, wpisane na listę UNESCO jako park narodowy Fiordland. Ostoja ptaków. Średnio 180 ddni w roku padają tu deszcze, słońce należy do rzadkości. Dalej ciągnie się region Southland, o wiele więcej już zawdzięczający działalności człowieka, przede wszystkim Szkotów, niegdyś trudniących się tu hodowlą owiec.

Dzień 35, 27 marca, niedziela

Te Anau – Tuatapere

Tuatapere – miasteczko przemysłu drzewnego, po drodze można podziwiać z jednej strony wielkie huczące fale morskie, pływające w nich delfiny Hektora i wieloryby, z drugiej porastające buszem wzgórza.

36 dzień, 28 marca, poniedziałek

113 km
Tuatapere – Orepuki – Riverton – Invercargill – Bluff

Orepuki – dawny budynek hrabstwa służy dziś jako zagroda, gdzie strzyże się owce, wzdłuż brzegu rosną dęby wielkoowocowe malowniczo powykręcane przez wiatr.

Riverton – zabytkowe nadmorskie miasto, najstarsza osada w Southland. W 1836 r. zamieszali tu łowcy fok i wielorybów.

Invercargill – 60-tysięczne miasto u ujścia rzeki Oreti, dominowało tu osadnictwo szkockie, do dziś widoczne to jest w nazwach ulic, wielu wspaniałych budynkach, schludnych ogrodach i okolonych drzewami parkach. Warto odwiedzić park Queens (ogród botaniczny, woliera, zwierzyniec, pole golfowe) i mieszczące się u wejścia do niego muzeum Southland (znane z hatterii, jaszczurkopodobnych gadów, reliktów ery dinozaurów, które tu przetrwały) z galerią sztuki oraz plażę Oreti. Położone wśród równin, gdzie wypasano owce. Region na wschód nazywa Catlins.

Bluff – ostatni port na południowym skraju Nowej Zelandii, pod drodze fabryki nawozów, farmy jeleni, huty aluminium. Słynie z ostryg wyławianych z cieśniny Foveaux (sezon zaczyna się w marcu), oddzielającej ląd od wyspy Stewarta. Warto zwiedzić muzeum morskie, kolekcję muszli z całego świata w Paua Shell House. Tu kończy się droga SH 1 z Przylądku Reinga, co oznajmia słynny drogowskaz, pokazujący odległości do różnych stron świata.

37 dzień, 29 marca, wtorek

104 km
Bluff – Invercargill – Haldane – Przylądek Slope – kemping nad zatoką Curio (prowadzony przez Departament Ochrony Przyrody)

Przylądek Waipapa – stoi tu na złocistej plaży latarnia morska upamiętniająca katastrofę statku w 1881 r.

Przylądek Slope – najdalej wysunięty ku Antarktydzie cypel Wyspy Południowej, można odbyć 20-minutowy spacer przez prywatną farmę do drogowskazu na biegun południowy.

Curio – zatoka, w której przetrwał jeden z najlepiej zachowanych skamieniałych lasów, zakopany 180 milionów lat temu. Na bryłach, które wyłoniły się na powierzchnię widać odciski liści, łodyg. W tej okolicy gniazdują pingwiny żółtookie. W następnej zatoce Parpoise można wypatrzeć delfiny Hektora.

38 dzień, 30 marca, środa

100 km
Zatoka Curio – Owaka – Balclutha

Waikawa – niewielkie muzeum.
Wodospad McLeana – żeby go zobaczyć, trzeba ok. 45 minut (w obydwie strony) poświęcić na spacer przez las od głównej drogi.

Pieczara Katedralna – 30-metrowa komora wyżłobiona przez morze. Znajduje się na ziemi Maorysów. W obydwie strony trzeba na to poświęcić około godziny, od głównej drogi w prawo przez las i plaże, osiągalna tylko w czasie niskiego stanu morza.

Wodospad Matai – tuż przy głównej drodze, jeśli poświęcić 20 minut, to można zobaczyć inny wodospad – Podkowę (Horseshoe Fall).
Wodospad Purakaunui – bardzo malowniczy, dojazd szutrową drogą.

Owaka – za tą miejscowością jest zatoka Cannibal, w której można zobaczyć uchatki nowozelandzkie. Na plaży trzeba uważać, bo mogą zaatakować.

Przylądek Nugget – do latarni morskiej na urwistym klifie prowadzi szutrowa droga. Po obu stronach traktu, którym do niej się dociera, jest przepaść. U podnóża można zobaczyć foki, uchatki, pingwiny żółtookie (te ostatnie można podpatrywać po drodze z kryjówki Roaring Bay).

Kaka Point – niewielkie letnisko z sympatyczną plażą.

39 dzień, 31 marca, czwartek

102 km
Balclutha – Roxburgh

40 dzień, 1 kwietnia, piątek

130 km
Roxburgh – Naseby

41 dzień, 2 kwietnia, sobota

60 km
Naseby – przełęcz Dansey – jezioro Aviemore

42 dzień, 3 kwietnia, niedziela

Rest Day

43 dzień, 4 kwietnia, poniedziałek

82 km
jezioro Aviemore – Kurow – Omarama – Twizel

Twizel – ok. 1200 mieszkańców, powstało w 1968 r. jako tymczasowa osada budowniczych urządzeń hydroenergetycznych na rzece Waitaki, gdy po 18 latach chciano je zburzyć, mieszkańcy zaprotestowali. Dziś żyje z turystyki, jest położone najbliżej parku narodowego Aoraki.

44 dzień, 5 kwietnia, wtorek

101 km
Twizel – Lake Tekapo – Przełęcz Burkes – Fairlie

Jezioro Pukaki – wprost nad nim wyrasta zwalista Aoraki (góra Cooka, najwyższa w Nowej Zelandii – 3754 m). Tak jak następne jezioro Tekapo ma turkusową wodę, kolor zawdzięcza minerałom kruszonym przez lodowce i wypłukiwanym w czasie topnienia.

Lake Tekapo – miasto i jezioro lodowcowe, w tafli odbijają się okoliczne szczyt, na brzegu kamienny kościół Dobrego Pasterza, rzeźba z brązu przedstawiająca wysokogórskiego psa pasterskiego wzniesiona przez pasterzy. W mieście nowe centrum balneologiczne.

45 dzień, 6 kwietnia, środa

95 km
Fairlie – Rakaia Gorge

Geraldine – miejscowość z zabytkowymi uliczkami, położona na styku pastwisk z przedgórzem Alp Południowych.

46 dzień, 7 kwietnia, czwartek

110 km
Rakaia Gorge – Mount Somers – Christchurch

Christchurch – największe miasto Wyspy Południowej, mieszkańcy podkreślają aego angielski charakter. Powstało w połowie XIX w. jako anglikańska osada według ścisłego planu, harmonijnie łączącego to co państwowe z kościelnym. Kandydaci na osadników przechodzili przez ścisłą selekcje przed wyjazdem. Wiele ulic nosi nazwy angielskich miast, przez miasto przepływa rzeka Avon. Nazywane jest miastem ogrodów. Atrakcje to np. kolejka linowa na pobliski wulkan Port Hills, czy zwiedzanie miasta starym tramwajem, spacery po parkach i ogrodzie botanicznym, akwarium, zakupy w Ballantynes (tutejszym Harrodsie). Do zwiedzania neogotycka katedra anglikańska (z platformami widokowymi), neogotycki kościół św. Barnaby, neorenesansowa katedra katolicka, galeria sztuki, centrum kultury, muzeum regionalne (Canterbury). Na placu Katedralnym można spotkać Czarnoksiężnika przemawiającego do tłumów na przeróżne tematy. Neogotyckie budowle świeckie mieszają się z nowoczesną architekturą (np. ratusz).
Wokół miasta rozciągają się najrozleglejsze w kraju równiny – Canterbury Plains – tereny rolnicze.