Odcinek Poznań – Toruń

16 czerwca

Poznań

Jedziemy nad jezioro Maltańskie, róg ul. Jana Pawła II i abp. Baraniaka. Tam zaczyna się Piastowski Trakt Rowerowy (czarny szlak). Jedziemy wzdłuż jeziora Maltańskiego, zoo, jeziora Swarzędzkiego. Przejeżdżamy przez Gruszczyn, Uzarzewo, Park Krajobrazowy Promno, wieś Kaplica, następnie wjeżdżamy do Pobiedzisk.

Pobiedziska
Rozstajemy się ze szlakiem. Z rynku w Pobiedziskach jedziemy na południe ul. Czerniejewską przez Gołunin, Gołuń do Wierzyc. Przecinamy prosto drogę 434 z Kostrzynia do Gniezna. Nocleg jest przy stadninie koni kilkadziesiąt/kilkaset metrów na lewo.

Wierzyce – nocleg, rozbijamy namioty obok stajni, gdzie są toalety i prysznice, będzie można zagotować wodę w czajniku. Na zewnątrz są stoły i miejsce na ognisko.

17 czerwca

Cofamy się drogą, którą przyjechaliśmy dnia poprzedniego do drogi 434 i skręcamy w prawo na Gniezno / Łubowo. Po ok. 500 m skręcamy w lewo na Imielno. Dalej droga prowadzi przez Imielenko do Lednogóry. Skręcamy w lewo na główną drogę Poznań-Gniezno. Po niecałych 500 m z lewej strony powinien dojść czarny szlak rowerowy. Za ok 700 m skręcamy razem ze szlakiem w lewo na Dziekanowice. Tam możemy zwiedzić skansen. W Dziekanowicach szlak skręca w prawo, ale aby zwiedzić Ostrów Lednicki skręcamy w lewo, w stronę jeziora. Od tego skrzyżowania droga na wyspę (wliczając prom) tam i z powrotem ma ok. 3 km. Po powrocie z wyspy wjeżdżamy ponownie na czarny szlak, kierując się w lewo. Jedziemy przez Żydówko, Rzegnowo, Braciszewo, Piekary i wjeżdżamy do Gniezna. Jeżeli planujemy zwiedzać Muzeum Początków Państwa Polskiego musimy zjechać ze szlaku. Szlak prowadzi przy Katedrze. Dalej szlak kluczy uliczkami Gniezna, przez park. Można sobie skrócić drogę nie skręcając z ul. Łącznica w prawo w ul. 3 Maja, ale jadąc prosto w jednokierunkową ul. bł. Jelenty, dojeżdżamy wtedy do szlaku skręcając w lewo w ul. Żwirki i Wigury. Za wiaduktem skręcamy w prawo w ul. Orcholską. Cały czas jedziemy szlakiem. Po długim prawie prostym odcinku dojeżdżamy prawie do Dębowca. Skręcamy w prawo i jedziemy przez Strzyżewo Kościelne, Strzyżewo Smykowe, Strzyżewo Paczkowe, Kozłowo, Kozłówko. W Rudkach skręcamy w lewo na główną szosę Gdańsk-Kruszwica. Jedziemy ja ok. 200 m i skręcamy w prawo do Trzemeszna.

Trzemeszno
Z Trzemeszna do Mogilna przez dość stromą górę Duszno, podjazd ma 67 m. Widok jest bardzo ładny, widać równiny płaskie jak deska (tego z gór prawdziwych się nie zobaczy). Następnie jedziemy przez Wydartowo. Szlak dalej prowadzi do Izdby i tam się kończy. Z Izdby jedziemy przez Gozdawe, Wyrobki do Mogilna. Zamiast przez Izdby można pojechać kawałek szosa nr 15 do Wylatowa i podziwiać tam piktogramy UFO. Następnie przez Chrabsko, Stawiska do Mogilna.
Osoby, które boja się stromej góry Duszno mogą z Trzemeszna jechać przez Zieleń, Popielewo, Krzyżownice, Wylatowo, Chrabsko do Mogilna. Ta droga jest płaska.

Mogilno
Gdy wjedziemy do Mogilna musimy objechać jezioro. Na początku jedziemy ul. Tadeusza Kościuszki i skręcamy w prawo za parkiem w ul. Józefa Hallera, potem znów skręcamy w prawo w ul. Władysława Jagiełły, która przechodzi w Benedyktyńską. Na końcu tej ulicy jest klasztor. Z klasztoru kierujemy się w prawo ul. Witosa na Świerkowiec. Jak dojedziemy do szosy nr 15 (Trzemeszno-Strzelno), skręcamy w lewo i za dużym łukiem szosy skręcamy w prawo w kierunku Ostrowa. Po ok. 3,5 km skręcamy w lewo na Zbytowo, Łąkie i tak dojeżdżamy do Strzelna.

Strzelno – nocleg pod namiotami na podwórku szkolnym, od godz. 8.00 możliwość skorzystania z łazienki w szkole.

18 czerwca

Z noclegu jedziemy ul. Parkową i kierujemy się na Strzelno Klasztorne. Jak dojedziemy do szosy nr 62 (Strzelno-Kruszwica) skręcamy w prawo w i jedziemy niecałe 3 km. Gdy szosa będzie skręcać na lewo, my jedziemy prosto na Rzepiszyn i dojeżdżamy do Kruszwicy.

Kruszwica
Przejeżdżamy przez most nad jeziorem Gopło i skręcamy w lewo ul. Kolegiacką, potem w prawo w Wiejską, w lewo w Cmentarną i jedziemy do miejscowości Szarlej. Dalej prosto w kierunku Inowrocławia. Na skrzyżowaniu pięciu ulic skręcamy w prawo w ul. Wielkopolską, która zmienia się w Szymborską. Na skrzyżowaniu Szymborskiej, Marulewskiej i Andrzeja (ze światłami) skręcamy w lewo i jedziemy Świętokrzyską aż do końca. Wjeżdżamy do parku, cały czas prosto. Za jeziorkiem, które jest po prawej, skręcamy w prawo i jesteśmy przy tężniach.

Inowrocław
Z tężni wracamy początkowo tą samą drogą przez park, dalej Świętokrzyską, Szymborską, na światłach w lewo w ul. Andrzeja, na następnych światłach w prawo w Św. Ducha. Za Netto w lewo w ul. Glinki i zaraz w prawo w ul. Jacewską. Tam już powinien być zielony szlak rowerowy, który nas doprowadzi do Torunia. Po kilku km skręcamy w lewo, przed drogą nr 15 w prawo. Dalej jedziemy przez Balin, Słońsko, Parchanie, Parchanki i Gąski. W Lipiach skręcamy w lewo na Gniewkowo. Przecinamy drogę nr 15 (Inowrocław-Toruń) i jedziemy prosto. Niedługo w lesie będziemy mijać pomnik ofiar faszyzmu. Następnie najpiękniejszym szlakiem rowerowym wokół Torunia jedziemy do Cierpic. Po drodze po prawej stronie będzie pomnik upamiętniający wielki pożar lasu. W Cierpicach, na światłach, przejeżdżamy przez drogę nr 10. Dalej jedziemy przez Wielką i Małą Nieszawkę. W końcu docieramy do Torunia.

Toruń
Dojeżdżamy do jedynego mostu drogowego przez Wisłę w Toruniu. Jedziemy chodnikiem po lewej stronie. Za mostem jedziemy dalej prosto, za przystankiem autobusowym zaczyna się ścieżka rowerowa. Gdy przejedziemy tory tramwajowe skręcamy w prawo na kolejną ścieżkę rowerową. Gdy ścieżka się skończy jedziemy dalej prosto i przechodzimy na światłach i skręcamy w lewo już ulicą i od razu w prawo aż do końca drogi. Skręcamy w lewo, przejeżdżamy przez światła i skręcamy w ścieżkę rowerową. Gdy ścieżka się skończy zjeżdżamy w ulicę w lewo (nie wjeżdżamy na wiadukt), następnie ponownie skręcamy w lewo. Dalej cały czas prosto na nocleg.

Atrakcje:

Pobiedziska

Według legendy nazwa pochodzi od słowiańskiego słowa „pobieda”, czyli zwycięstwo, na cześć wygranej walki stoczonej przez Kazimierz Odnowiciela ze zbuntowanym Masławem (1048).  Pośrodku miasta jest duży rynek z pomnikiem powstańców wielkopolskich. W sąsiedztwie kościół  św. Michała Archanioła zbudowany na przełomie XIII/XIV w., spalony, odbudowany. Ciekawostka: na zewnętrznych murach kościoła od południa i wschodu znajduje się dużo tajemniczych dołków. Są to wydrążenia w cegłach średnicy 1-7 cm, głębokości 1-3 cm; z ich powstaniem związane były różne domysły i legendy. Otwory te miały być wiercone palcami przez średniowiecznych pątników, pokutujących w ten sposób za grzechy. W rzeczywistości powstały w XIV-XV w. w wyniku krzesania ognia świdrem ogniowym w Wielką Sobotę. Dołki występują w licznych kościołach w Wielkopolsce, ale najwięcej jest ich w Pobiedziskach – ponad 1000.

Ostrów Lednicki
Ostrów Lednicki to jedno z najciekawszych miejsc w Wielkopolsce. Na tej wyspie o powierzchni 7,5 ha istnieją ślady osadnictwa sprzed 6 tysięcy lat. Jedno z najważniejszych miejsc dla historii Polski. Za panowania Mieszka I i Bolesława Chrobrego Ostrów był jednym z głównych ośrodków obronnych i administracyjnych Polski. Od IX do X w. znajdował się tutaj potężny gród,
Istnieją także hipotezy, że właśnie tutaj odbyły się uroczystości Chrztu Polski w 966 r.
Kres świetności Ostrowa Lednickiego przyniósł najazd Brzetysława I Czeskiego w 1038 r., kiedy zniszczono mosty i spalono gród. Po tym wydarzeniu odbudowano kościół, a osadę otoczono nowym wałem drewniano-ziemnym. Osadnictwo przetrwało do XIII-XIV w., ale nigdy nie odzyskało dawnej świetności.
Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy zawiera najbogatsze w Polsce, a prawdopodobnie także w Europie, zbiory militariów wczesnośredniowiecznych. Ostrów Lednicki nosi status Pomnika Kultury Narodu Polskiego, na jego terenie warto zwiedzić również Skarbczyk w Małym Skansenie i najstarszy w Polsce wiatrak z 1581 r. (został przeniesiony z Gryżyny). Ruiny Ostrowa Lednickiego należą do zabytków UNESCO.
W czerwcu Muzeum czynne codziennie oprócz poniedziałków, w godzinach od 9.00 do 18.00. Bilet na prom (Ostrów Lednicki i Mały Skansen) kosztuje 8 zł (ulgowy – 4 zł).

Gniezno
Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z późnego paleolitu. Mieścił się tu jeden z głównych grodów państwa Polan. Legenda głosi, że trzej bracia Lech, Czech i Rus przedzierali się przez puszcze szukając miejsca, gdzie mogliby się osiedlić. Nagle zobaczyli wzgórze, na którym na starym samotnym dębie siedział orzeł. Wtedy Lech powiedział: „Tego orła białego przyjmuję za godło ludu swego, a wokół dębu zbuduję gród swój i od orlego gniazda Gniezdnem go nazwę”. Pozostali bracia poszli dalej szukać miejsca dla swoich ludzi, Czech podążył na południe, a Rus na wschód.
Od końca VIII w. istniał tu obronny zespół osadniczy państwa plemiennego Polan. Rozbudowany i zmodernizowany za czasów Mieszka I stał się siedzibą pierwszych władców piastowskich jako główny gród państwa Polan.
W 1038 r. zostało spalone podgrodzie oraz zniszczona i ograbiona katedra. Na skutek tego Kazimierz Odnowiciel przeniósł stolicę do Krakowa. W 1243 r. Gniezno uzyskało prawa miejskie.
Za panowania Władysława Jagiełły, w 1419 r., gnieźnieńskim arcybiskupom przyznano tytuł prymasa Polski oraz zastrzeżono dla nich purpurę kardynalską. W kolejnych latach Gniezno stało się ważnym ośrodkiem handlu krajowego i zagranicznego. Każdego roku odbywały się tu jarmarki: św. Wojciecha, św. Bartłomieja, św. Trójcy i św. Andrzeja. Z biegiem lat także organizowano jarmark św. Anny, św. Franciszka oraz św. Mateusza. Uczestniczyli w nich kupcy z Wilna, Mińska, Brześcia, Śląska, Moraw, Włoch, Flandrii i Anglii, a także z Hamburga, Norymbergi i nadmeńskiego Frankfurtu. Gniezno było drugim po Krakowie ośrodkiem polskiej kultury, szczególnie muzycznej.
Na skutek wielu klęsk takich jak zarazy, pożary oraz za sprawą najazdów obcych wojsk w XVI, XVII i na początku XVIII w. Gniezno stopniowo traciło pozycję w kraju. W latach 1918-1919 było jednym z głównych ośrodków powstania wielkopolskiego. Po odzyskaniu niepodległości, w 1924 r. przywrócono dawny herb z orłem w koronie.
W styczniu 1945 r. do miasta wkroczyły oddziały Armii Czerwonej, ostrzelały  wieże archikatedry z dział artyleryjskich, wywołując pożar. Bazylikę w następnych latach odbudowywano i regotyzowano. W 1979 r. Gniezno odwiedził Jan Paweł II w czasie pierwszej pielgrzymki do Polski. W marcu 1994 r. Gniezno otrzymało tytuł „miasta Świętego Wojciecha” nadany przez Kongregację do spraw Kultu Bożego i Sakramentów.
W 2000 obchodzono milenium Zjazdu Gnieźnieńskiego.
Zabytki i muzea
Katedra Gnieźnieńska. Głównym zabytkiem miasta jest katedra gnieźnieńska z grobem św. Wojciecha i słynnymi drzwiami. Spiżowe drzwi gnieźnieńskie powstały pod koniec XII w. pod wpływem sztuki mozańskiej. Na 18 kwaterach przedstawiono sceny z życia św. Wojciecha – od narodzin do złożenia w grobie, w katedrze. Groby królewskie. W krypcie pod główną nawą katedry można do dziś oglądać szczątki najstarszych grobowców Mieszka I i Bolesława Chrobrego, pozostałości po świątyni romańskiej, która niegdyś stała na miejscu obecnej katedry. Obecnie groby królewskie znajdują się w Złotej Kaplicy, na tyłach głównego ołtarza.
Katedrę można zwiedzać codziennie, oprócz niedziel i świąt. Świątynia otwierana jest ok. godz. 9.00. O 12.00 rozpoczyna się msza i trwa około godziny. Potem można zwiedzać do godz. 18.00, kiedy rozpoczyna się msza wieczorna. Drzwi Gnieźnieńskie można obejrzeć tylko z przewodnikiem. Także z przewodnikiem zwiedza się podziemia katedry. Ceny biletów: normalny 2 zł, ulgowy 1 zł, przewodnik – 40 zł.
Inne kościoły przy rynku. Najstarszy po katedrze jest maleńki kościół św. Jana, z dobrze zachowanymi, starymi malowidłami. Dwa kroki dalej – kościół franciszkanów i kościół farny z amboną w kształcie łodzi.
Parki inne ciekawe miejsca. Dolina Pojednania między kościołem Św. Jana i franciszkanów. Park przy ul. Sobieskiego z pozostałościami średniowiecznego grodziska zwanego Gnieźninkiem. Park Piastowski nad jeziorem Jelonek, widać tu resztki średniowiecznych murów obronnych Gniezna, a na skarpie jeziora znajduje się Muzeum Początków Państwa Polskiego z pomnikami Mieszka I i Bolesława Chrobrego. Muzeum czynne jest dla zwiedzających od wtorku do niedzieli w godz. 10.00-17.00. Ostatni spektakl audiowizualny zaczyna się o godz. 16.30. Ceny biletów: ulgowy 3.50 zł, normalny 5 zł.

Trzemeszno
Według legendy nazwa pochodzi od krzewu czeremchy. Św. Wojciech miał według niej sprowadzić tu benedyktynów, ale pierwszy klasztor powstał za Bolesława Krzywoustego na początku XII w. Częstym gościem Trzemeszna był Władysław Jagiełło. Wg tradycji po zwycięstwie pod Grunwaldem odbył stąd pieszą pielgrzymkę do grobu św. Wojciech w Gnieźnie. Miasto położone przy ruchliwym trakcie z Gniezna do Torunia i dalej na Litwę w XV-XVI w. przeżywało okres rozwoju. W 1760 r. urodził się tutaj Jan Kiliński, bohater insurekcji kościuszkowskiej.
Nieregularny układ miejski z dwoma rynkami.
Zabytki: bazylika i zespół poklasztorny kanoników regularnych z XII w., późnobarokowy szpital, browar klasztorny – przebudowany i rozbudowany o neogotycką wieżę w końcu XIX w.

Mogilno
Położone na pograniczu Wielkopolski i Kujaw. Począwszy od przełomu VIII i IX w. istniała tu otwarta osada (VIII), później obronna (X). W 1065 r. powstał tu pierwszy w Polsce klasztor benedyktynów. Usytuowano go na cyplu jeziora, który łączył się z osadą po drugiej stronie jeziora 160-metrowym mostem. Przy klasztorze jest bazylika św. Jana Ewangelisty z unikalnym dwupoziomowym prezbiterium. W prezbiterium i nawie głównej sklepienie gwiaździste, a w nawach bocznych bardzo rzadko spotykane sklepienie kryształowe. Po drugiej stronie jeziora groby powstańców wielkopolskich z 1919 r. oraz groby żołnierzy radzieckich z 1945 r. Przy runku pomnik ku czci bohaterów walk o polskość.

Strzelno
Według hipotez w czasach pogańskich na wzgórzu kościelnym istniało miejsce kultu religijnego Słowian. Pozostałością po tym mogą być głazy narzutowe o regularnych kształtach przed kościołem św. Trójcy. W kościele ciekawe rzeźby w drugiej parze kolumn. Na każdej z nich znajduje się po 18 postaci. Na lewej wady i występki ludzkie, na prawej symbole cnót. Obok romańska rotunda św. Prokopa zbudowana na przełomie XII/XIII w.
Miasto leżało na ruchliwym szlaku handlowym z Poznania do Torunia i dalej na Litwę oraz do Gdańska. Urodził się tutaj wybitny amerykański fizyk Albert Abraham Michelson, który w 1907 r. otrzymał Nagrodę Nobla.

Kruszwica
Nazwa Kruszwica pochodzi ponoć od kruszwy – bryły soli. W średniowieczu bowiem w tej okolicy „warzono” sól z okolicznych pokładów solanki.
Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z neolitu 3900-1800 r. p.n.e. Rozwój Kruszwicy związany ze Szlakiem Bursztynowym z Wielkopolski na Ruś oraz szlakiem wodnym od Warty przez jeziero Gopło do Wisły.
W X i XI w. rezydowali tutaj królowie i książęta, spalona w 1096 r. W XII i XIII w. ponowny rozkwit. Na początku XIV w. miastem władali Krzyżacy. W 1422 r. Władysław Jagiełło nadał Kruszwicy magdeburskie prawa miejskie. W 1772 r. miasto włączono do zaboru Pruskiego w wyniku pierwszego rozbioru Polski. W czerwcu 1960 r. odbyły się w Kruszwicy uroczystości, które inaugurowały ogólnokrajowe obchody Tysiąclecia Państwa Polskiego.
Zabytki:
– ruiny późnogotyckiego zamku z pozostałą Mysią Wierzą z połowy XIV w. Z wierzy o wysokości 32 m, rozpościera się widok na miasto i jezioro Gopło
– kolegiata św. Piotra i Pawła
Według legendy nazwa pochodzi od krzewu czeremchy. Św. Wojciech miał według niej sprowadzić tu benedyktynów, ale pierwszy klasztor powstał za Bolesława Krzywoustego na początku XII w. Częstym gościem Trzemeszna był Władysław Jagiełło. Wg tradycji po zwycięstwie pod Grunwaldem odbył stąd pieszą pielgrzymkę do grobu św. Wojciech w Gnieźnie. Miasto położone przy ruchliwym trakcie z Gniezna do Torunia i dalej na Litwę w XV-XVI w. przeżywało okres rozwoju. W 1760 r. urodził się tutaj Jan Kiliński, bohater insurekcji kościuszkowskiej.Nieregularny układ miejski z dwoma rynkami. bazylika i zespół poklasztorny kanoników regularnych z XII w., późnobarokowy szpital, browar klasztorny – przebudowany i rozbudowany o neogotycką wieżę w końcu XIX w.Położone na pograniczu Wielkopolski i Kujaw. Począwszy od przełomu VIII i IX w. istniała tu otwarta osada (VIII), później obronna (X). W 1065 r. powstał tu pierwszy w Polsce klasztor benedyktynów. Usytuowano go na cyplu jeziora, który łączył się z osadą po drugiej stronie jeziora 160-metrowym mostem. Przy klasztorze jest bazylika św. Jana Ewangelisty z unikalnym dwupoziomowym prezbiterium. W prezbiterium i nawie głównej sklepienie gwiaździste, a w nawach bocznych bardzo rzadko spotykane sklepienie kryształowe. Po drugiej stronie jeziora groby powstańców wielkopolskich z 1919 r. oraz groby żołnierzy radzieckich z 1945 r. Przy runku pomnik ku czci bohaterów walk o polskość.Według hipotez w czasach pogańskich na wzgórzu kościelnym istniało miejsce kultu religijnego Słowian. Pozostałością po tym mogą być głazy narzutowe o regularnych kształtach przed kościołem św. Trójcy. W kościele ciekawe rzeźby w drugiej parze kolumn. Na każdej z nich znajduje się po 18 postaci. Na lewej wady i występki ludzkie, na prawej symbole cnót. Obok romańska rotunda św. Prokopa zbudowana na przełomie XII/XIII w.Miasto leżało na ruchliwym szlaku handlowym z Poznania do Torunia i dalej na Litwę oraz do Gdańska. Urodził się tutaj wybitny amerykański fizyk Albert Abraham Michelson, który w 1907 r. otrzymał Nagrodę Nobla. Nazwa Kruszwica pochodzi ponoć od – bryły soli. W średniowieczu bowiem w tej okolicy „warzono” sól z okolicznych pokładów solanki.Najstarsze ślady osadnictwa pochodzą z neolitu 3900-1800 r. p.n.e. Rozwój Kruszwicy związany ze Szlakiem Bursztynowym z Wielkopolski na Ruś oraz szlakiem wodnym od Warty przez jeziero Gopło do Wisły. W X i XI w. rezydowali tutaj królowie i książęta, spalona w 1096 r. W XII i XIII w. ponowny rozkwit. Na początku XIV w. miastem władali Krzyżacy. W 1422 r. Władysław Jagiełło nadał Kruszwicy magdeburskie prawa miejskie. W 1772 r. miasto włączono do zaboru Pruskiego w wyniku pierwszego rozbioru Polski. W czerwcu 1960 r. odbyły się w Kruszwicy uroczystości, które inaugurowały ogólnokrajowe obchody Tysiąclecia Państwa Polskiego.- ruiny późnogotyckiego zamku z pozostałą Mysią Wierzą z połowy XIV w. Z wierzy o wysokości 32 m, rozpościera się widok na miasto i jezioro Gopło- kolegiata św. Piotra i Pawła
– grodzisko wczesnośredniowieczne (na południowym końcu Półwyspu Rzępowskiego)
Legenda o Popielu
Książę Popiel, władca Kruszwicy, od dzieciństwa bardzo źle rokował. Hulał, pił, leniuchował, a walki unikał jak ognia. Jego żona, niemiecka księżniczka Gerda, była piękna i chciwa i udało jej się omamić Popiela, aby słuchał tylko jej, a nie doradców. Po narodzinach synów wielka nienawiść zrodziła się między stryjami Popiela, a jego żoną. Gerda chciała ich zgładzić, obawiając się, że zamiast jej synów na tron wybiorą kogoś innego. Pod pretekstem choroby Popiela wezwała stryjów do grodu, żeby sie z nim pożegnali. Książę poprosił ich, aby na pożegnanie wypili z nim czarę miodu, która była zatruta. Po paru chwilach stryjowie padli bez tchu, a książę ogłosił, że chcieli go zrzucić z tronu i spotkała ich słuszna kara. Popiel świętował, a w pobliżu ciał stryjów, którym Popiel odmówił pogrzebu, wylęgły się roje myszy. Zakazał też wyprawiać im pogrzebu. Myszy w poszukiwaniu jedzenia ruszyły w kierunku grodu. Bez przeszkód zdobyły zamek. Przerażony Popiel schronił się z rodziną wieży, ale myszy dostały się do niej po murach, zjadły całą rodzinę i zniknęły… Od tej pory kruszwicka wieża nosi miano Mysiej Wieży. A gryzonie ponoć skryły się gdzieś w pobliżu i czekają, aż w okolicy pojawi się następny morderca.

Inowrocław
Pierwsza wzmianka o Inowrocławiu pochodzi z 1185 r. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od księcia Władysława Hermana, lub jako Nowy Włocławek, założony przez mieszkańców Włocławka (60 km na wschód), uciekających przed powodzią i szukających nowego miejsca do osiedlenia się. Prace wykopaliskowe wykazały, że na terenie obecnego Inowrocławia istniała prawdopodobnie najstarsza warzelnia soli, jaką do tej pory odkryta na ziemiach polskich.
Najważniejsze zabytki i ciekawe miejsca
Romański kościół Imienia Najświętszej Maryi Panny z przełomu XII/XIII w. mianowany przez papieża Benedykta XVI Mniejszą Bazyliką.
Tężnie
Zespół tężni solankowych w Parku Solankowym otwarto w drugiej połowie XX w. Jest to druga co do wielkości tężnia w Polsce i trzecia otwarta. Tężnia ma kształt dwóch połączonych ze sobą wieloboków o obwodzie 300 m i wysokości 9 m. Na szczycie, znajduje się taras widokowy, z którego można podziwiać panoramę miasta i Parku Solankowego.
Pompowana na szczyt tężni solanka spływa po tarninie, którą wyłożone są jej ściany i pod wpływem wiatru oraz słońca powstaje naturalny solankowy aerozol. Promieniowanie pary aerozolu jest najbardziej natężone z wiatrem, ma on maksymalny zasięg 300 m. Przebywanie w odległości minimalnej od tężni (około 30 m) nie powinno trwać dłużej niż 15-30 minut. W dalszej odległości można przebywać dłużej. Pomaga osobom chorym na nadciśnienie tętnicze, choroby układu oddechowego, stany ogólnego wyczerpania. Wskazane jest również dla osób zdrowych, gdyż wzmacnia odporność i zabezpiecza przed chorobami.
Wstęp na teren tężni jest bezpłatny, wejście na taras widokowy wynosi 2 zł.

Parchanie
Wieś Parchanie należy do najstarszych i najznamienitszych wsi na Kujawach. Ciekawostką jest to, że od 1923 r. do 1939 r. mieszkał w Parchaniu Władysław Sikorski. W setną rocznicę urodzin generała w 1981 r. odbyła się uroczystość, w czasie której szkole podstawowej nadano jego imię oraz utworzono Izbę Pamięci, a obok kościoła odsłonięto kamień z napisem upamiętniającym pobyt generała.

Toruń
Jest jednym z najstarszych miast polskich. W 1997 r. toruński zespół staromiejski został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO, a od 2004 r. jest ogólnopolską siedzibą Ligi Polskich Miast UNESCO. W 2007 r. toruńska starówka została wpisana na listę 7 Cudów Polski dziennika „Rzeczpospolita”. Toruński Rynek i Ratusz Staromiejski zajęły 3 miejsce w plebiscycie „National Geographic Polska” na 30 najpiękniejszych miejsc na świecie.
Historia
Obszar dzisiejszego miasta w epokach prehistorycznych, znajdował się na styk trzech krain geograficznych, miał dostęp do rzeki oraz dogodną przeprawę (bród) przez Wisłę, co sprawiło iż osadnictwo na obszarze dzisiejszego miasta i w jego okolicy rozwijało się od paleolitu, ok. 9 tys. lat p.n.e. Przez Toruń prowadził bursztynowy szlak.
Miasto założyli Krzyżacy w 1230 r. Z powodu częstych powodzi miasto przeniesiono w górę rzeki, w miejsce jego obecnego położenia. W 1264 r. nadano prawa miejskie drugiej osadzie – Nowemu Miastu, od wschodu stykającemu się ze Starym Miastem.
W 1280 r. Toruń stał się członkiem Hanzy. XIV-XV wiek to pierwszy okres szybkiego rozwoju. Toruń stał się ważnym miastem w Prusach.
1 lutego 1411 r. w Toruniu zawarto I pokój toruński. W 1454 r. wybuchło powstanie antykrzyżackie, zburzono zamek krzyżacki. Był to początek polsko-krzyżackiej wojny trzynastoletniej. 19 października 1466 r. II pokój toruński zakończył wojnę trzynastoletnią. W wyniku jego postanowień Toruń wraz z Prusami Królewskimi wszedł w skład państwa Polskiego.
Okres XVI/XVII w. to czas szybkiego rozwoju. W 1528 r. została otwarta w mieście mennica królewska. W 1568 r. nastąpiło otwarcie Gimnazjum Akademickiego, a w 1594 r. uroczyste podniesienie go do rangi uczelni półwyższej (jednej z pierwszych w kraju).
Druga połowa XVII w. to czas osłabienia miasta ze względu na toczące się w jego rejonie wojny. Rozpoczęto budowę fortyfikacji bastionowych, dzięki czemu Toruń stał się jedną z najpotężniejszych twierdz w Rzeczypospolitej.
24 września – 9 października 1703 miało miejsce najdotkliwsze w historii miasta bombardowanie przez wojska szwedzkie, dowodzone przez Karola XII. Spłonęła znaczna część Rynku, ratusz i kościoły. W 1708 r. mieszkańcy zostali zdziesiątkowani przez epidemię dżumy.
W 1807 r. Toruń znalazł się w Księstwie Warszawskim, a w 1809 r. na trzy tygodnie stał się jego stolicą, będąc miejscem rezydowania ewakuowanego z Warszawy rządu. W 1815 r. przeszedł do Prus. Okres pruski w XIX w. to coraz silniejsze zmagania o polskość miasta, które w drugiej połowie XIX w. stało się największym ośrodkiem polskości na Pomorzu.
Po I wojnie światowej w wyniku postanowień traktatu wersalskiego Toruń został przyznany odrodzonej Polsce. W 1938 r. zapadła decyzja o utworzeniu w 1940 r. uniwersytetu, jako filii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.
Podczas II Wojny Światowej Toruń pozostał bez większych zniszczeń.
W okresie PRL miasto straciło na znaczeniu. W 1945 r. powołano Uniwersytet Mikołaja Kopernika. Duża część kadry akademickiej pochodziła z Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie.
W 2007 r. rozpoczęły się starania Torunia o uzyskanie tytułu Europejskiej Stolicy Kultury 2016.
Ciekawostka przyrodnicza
W Toruniu znajdują się trzy rezerwaty, z czego jeden jest unikalnie położony w centrum miasta. Jest to rezerwat leśny Kępa Bazarowa, na wiślanej wyspie, naprzeciwko toruńskiej Starówki.
Ciekawe miejsca
Zespół staromiejski obejmuje Stare i Nowe Miasto, z zachowanym prawie bez zmian XIII-wiecznym układem urbanistycznym.
– kościoły gotyckie: św. św. Janów Chrzciciela i Ewangelisty, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny i św. Jakuba
– Rynek i Ratusz Staromiejski
– Rynek Nowomiejski
– pozostałości średniowiecznych obwarowań miejskich: fragmenty murów, budowanych od połowy XIII w., rozbudowywanych i modernizowanych do XV w., zachowały się m.in. odcinki wzdłuż Wisły oraz bramy Mostowa, Klasztorna i Żeglarska, kilka baszt (wśród nich m.in. Krzywa Wieża, Monstrancja, Gołębnik, Żuraw, Koci Łeb)
– ruiny zamku krzyżackiego
– gotycki most, jeden z nielicznych w Polsce, pod ulicą Most Pauliński
– zespół gotyckich kamienic mieszczańskich z XIV-XVI w.
– Pomnik Mikołaja Kopernika
Najciekawsze muzea:
– Ratusza Staromiejskiego
– Kamienicy pod Gwiazdą – Muzeum Sztuki Dalekiego Wschodu
– Dom Kopernika
– Muzeum Podróżników im. Tony Halika przechowujące pamiątki po tym podróżniku
– Muzeum Etnograficzne z jedynym w kraju skansenem w centrum miasta
– Muzeum Piśmiennictwa i Drukarstwa w Grębocinie pod Toruniem
– Muzeum Piernika
– Muzeum Przyrodnicze (Wydział Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Mikołaja Kopernika)
– Fort IV – XIX-wieczny fort artyleryjski, dostępny do zwiedzania z przewodnikiem, ekspozycja historii Twierdzy Toruń
Inne ciekawe miejsca:
– planetarium im. Władysława Dziewulskiego
– Grająca Fontanna
– nocna panorama miasta, oglądana z przeciwnego brzegu lub chociaż z mostu
– obserwatorium astronomiczne w Piwnicach z największym w Europie środkowej radioteleskopem oraz z zabytkowymi optycznymi obserwatoriami kopułowymi.